Column: Plastic nachtmerrie

Ik loop weer langs dezelfde winkel waar elke dag de snoeppakketten netjes op kleur worden geassorteerd. De vitrine toont me een ware explosie aan kleuren en enkelgebruik verpakkingen. Als kind werd mij net als haar huidige bezoekers onbewust tijdelijke blijdschap en langdurige verslaving beloofd. De ongetwijfeld onbedoelde consequenties zijn na aanschaf van de producten zelfs nog vele malen groter: verpakkingen eindigen in hun geheel of in uiterst kleine deeltjes in alle hoeken van de wereld. Waar de meeste een vrolijke snoepwinkel zien, zie ik een gemanifesteerde nachtmerrie voor onze oceanen.

Al zou deze winkel ophouden te bestaan, dan heeft dat geen enkel effect op de wereldwijde plastic crisis. Zelfs als alle Unilevers, McDonalds, tabaksproducenten en Coca-Cola’s vandaag zouden stoppen, dan is daarmee niets opgelost. Plastic heeft namelijk de hardnekkige eigenschap lang te blijven dwarrelen in (drink)water, de natuur en in onze lichamen. Zoveel is inmiddels wel duidelijk. Decennialang was plastic onze beste vriend. We verpakken er alles mee; ons eten en drinken, of het laagje onderop een koekenpan. Zelfs ons eigen lijf, wanneer we ons tegen de elementen bewapenen met een regenjas. Als een Trojaans paard dringt het onze lichamen binnen, hoopt zich op en blijft dan liggen. Irriterend, ziekteverwekkend. Plastic is niet de mensheid haar “beste vriend”, het is onze, gedeelde nachtmerrie.

Wat nu, onherroepelijk, noodzakelijk is, is een wereldwijd akkoord over het terugdringen van plastic: A Global Plastics Treaty. Eén duidelijke visie. Een gelijk speelveld, om de volledige plastic levenscyclus direct aan te pakken. Hiervoor is grenzeloze ambitie nodig, daadkracht van iedere betrokkene, en het zoeken en vinden naar verbinding tussen de vele, uiteenlopende en conflicterende belangen. Het is hoogtijd voor reductie, hergebruik, en verbod op onnodig plastics.

Mocht dié droom waarheid worden, dan heb ik het niet te doen met de vele consequenties voor winkels zoals die ene waar ik ook vandaag weer langs ga lopen. De schim van de blijdschap die ze mij als kind ooit bracht, is al lang verloren geraakt in de diepe krochten van onze oceanen en in de bloedvaten van onze lichamen.